Nie sprzedaję auta. Sprzedaję marzenie. Nie pytaj, dlaczego sprzedaję – zapytaj, czy jeszcze masz szansę go kupić. To nie jest zwykły samochód. To maszyna, która budzi zazdrość, przyciąga spojrzenia i daje Ci uczucie, którego nie da się opisać – trzeba to poczuć. Silnik, który mruczy jak drapieżnik przed skokiem. Wnętrze – jak luksusowy apartament na kołach. Prowadzenie? Jakbyś tańczył z drogą. Rok 2009 – ale prowadzi się jakby czas się dla niej zatrzymał. 140 000 km – ledwie rozgrzana. Stan? Lepiej zobacz na własne oczy, bo słowa nie oddadzą tego uczucia, gdy usiądziesz za kierownicą.Ten samochód nie szuka kierowcy. On czeka na kogoś, kto poczuje dreszcz, słysząc jak pracuje Turbo. Na kogoś, kto nie szuka auta — tylko przedłużenia własnej osobowości.