Sprzedaję Jeepa z 2006 roku. Diesel V6, wersja Limited, czyli niby luksus, ale z pazurem.

Auto nie jest nowe — i całe szczęście. Nie udaje, że jeździła nim babcia do kościoła ani że stał pod kocem w klimatyzowanym garażu. Stał tam, gdzie miał stać — na ziemi, wśród ludzi.

Zderzak tylny po prawej stronie lekko uszkodzony - jakiś artysta na parkingu przy galerii handlowej załatwił mnie w pierwszym tygodniu od zakupu. Nie naprawiałem, bo wygląda lepiej niż fabryka. Dodaje charakteru. Jak ktoś lubi auta „jak spod igły”, to niech idzie do salonu, a nie na Otomoto.

Na zimnym puści dymka — jak to diesel. Nie panikuj, nie eksploduje. Po chwili wszystko gra, a na trasie to już w ogóle bajka. W teren nie wjeżdżałem, bo nie mam potrzeby udowadniać, że jestem offroad-owcem, ale potencjał jest.

Najwygodniejsze auto, jakim jeździłem. Serio. Fotele jak fotele, ale zawieszenie robi robotę. Z przodu zrobione, most dostał nowe łożyska, a tył nowe zaciski. Czyli nie tylko wygląda, ale też hamuje.

Robię jakieś 5 tys. km rocznie, głównie do sklepu i z powrotem. Jeep się nudzi. A nudzący się Jeep to smutny Jeep. A smutny Jeep to grzech.

Sprzedaję, bo szkoda, żeby stał. Pali swoje, wiadomo — to nie Prius. Ale daje radość. Cena do rozmowy przy aucie. Nie przez telefon, nie przez Messenger, nie przez gołębia pocztowego.

Nie interesuje mnie zamiana na quady, skutery, psy rasowe ani Xboxa z RROD-em. Jeep czeka na kogoś, kto ma dystans, poczucie humoru i nie boi się auta z duszą.