Sprzedaję Jeepa z 2006 roku. Diesel V6, wersja Limited, czyli niby luksus, ale z pazurem.

Auto nie jest nowe — i całe szczęście. Nie udaje, że jeździła nim babcia do kościoła ani że stał pod kocem w klimatyzowanym garażu. Stał tam, gdzie miał stać — na ziemi, wśród ludzi.

Zderzak tylny po prawej stronie lekko uszkodzony - jakiś artysta na parkingu przy galerii handlowej załatwił mnie w pierwszym tygodniu od zakupu. Nie naprawiałem, bo wygląda lepiej niż fabryka. Dodaje charakteru. Jak ktoś lubi auta „jak spod igły”, to niech idzie do salonu, a nie na Otomoto.

Na zimnym puści dymka — jak to diesel. Nie panikuj, nie eksploduje. Po chwili wszystko gra, a na trasie to już w ogóle bajka. W teren nie wjeżdżałem, bo nie mam potrzeby udowadniać, że jestem offroad-owcem, ale potencjał jest.

Najwygodniejsze auto, jakim jeździłem. Serio. Fotele jak fotele, ale zawieszenie robi robotę. Z przodu zrobione, most dostał nowe łożyska, a tył nowe zaciski. Czyli nie tylko wygląda, ale też hamuje.

Robię jakieś 5 tys. km rocznie, głównie do sklepu i z powrotem. Jeep się nudzi. A nudzący się Jeep to smutny Jeep. A smutny Jeep to grzech.

Sprzedaję, bo szkoda, żeby stał. Pali swoje, wiadomo — to nie Prius. Ale daje radość. Cena do rozmowy przy aucie. Nie przez telefon, nie przez Messenger, nie przez gołębia pocztowego.

Auto w pełni sprawne, choć swoje lata ma — miejscami widoczna korozja, zdarza się też drobny wyciek. Nic, co uniemożliwia jazdę, ale warto mieć to na uwadze.