Sprzedaję auto, które nie pyta „gdzie?”, tylko „dlaczego nie?”.

Saab 9-3 Cabriolet – czyli szwedzka odpowiedź na nudę w motoryzacji.

Rocznik 2000. Silnik 2.0 Turbo B205 – klasyka, która oddycha, dmucha i robi robotę.

Auto od dwóch lat w rodzinie. Nie z komisu, nie z opowieści, tylko z życia.

Jeżdżone wyłącznie w ładne dni – nie zna soli, zna Hel.

Dwa razy nad morze, kilka razy na lody, raz na pizzę 40 km, bo dach się prosił o wiatr.

Serwis? Od razu po zakupie – porządnie.

Tylne zawieszenie, elementy podwozia i sporo innych rzeczy – kwota zbliżona do połowy ceny auta.

A później? Regularne serwisy jak u zdrowego dziadka: nie boli, ale lepiej sprawdzić.

Mechanicznie: bez zarzutu.

Silnik cichy, turbo żywe, skrzynia manualna pracuje jak szwajcarski scyzoryk.

Dach elektryczny – mechanizm działa, składa się z gracją lepszą niż niejedna modelka z TikToka.

Auto delikatnie obniżone, z dystansami – dzięki temu nie wygląda jak smutny kabriolet z emerytury.

Stoi szeroko, nisko i pewnie – jakby właśnie powiedział: „nie jestem jak inne wanienki”.

Lakier? No cóż. Klar schodzi z błotnika po stronie kierowcy – widać.

Zderzak przedni lakierowany cały, więc tam już jest git.

Ale hej – w tym aucie nie chodzi o to, żeby stać pod Lidlem i błyszczeć.

Tu chodzi o jazdę, klimat, styl i spojrzenia ludzi, którzy myślą: „co to k… jest, i czemu ja tego nie mam?”

Środek – beżowa skóra, klasyczne drewno, trochę patyny, ale bez wstydu.

Saab mówi: „nie jestem nowy – jestem dojrzały”.

Sprzedaję z bólem. Auto daje mnóstwo radości z jazdy, ale… powiększa mi się rodzina.

A dzieci, wiadomo – trzeba kupić Suva

Szukam dla niego kogoś, kto go zrozumie.

Kto wie, że Saab to nie tylko auto – to filozofia.